Into the Bush!!!

Zijn we weer!

Even een momentje gevonden om te bloggen en om op internet te gaan!

Vorige week zaterdag ben ik in Hervey Bay opgehaald door Ann en Terry. En Libby, de packpacker die Ann en Terry ging verlaten. Eerst nog wat boodschappen gedaan en toen naar het vliegveld waar Libby haar vriend zou landen. Hem daar opgepikt en ze afgezet bij hun hotel in Hervey Bay.

Daarna op weg gegaan naar mijn nieuwe thuis voor de komende drie weken. In de auto Ann en Terry wat beter leren kennen. Hele lieve mensen. En er was tijd genoeg om te kletsen, aangezien de autorit zo een 4,5 uur ging duren. Even een stop in het dorpje Gingin, en vanuit daar was het nog 2,5 uur naar Oakey Creek. Daar zijn op het moment al vier andere backpackers, 2 Finse koppeltjes.

Annika en Pettri en Maija en Teemu. De jongens spraken niet al te best Engels werd mij in de auto al verteld. Na de hoofdweg te hebben verlaten zijn we over de zandwegen oftewel dirt roads naar Oakey Creek gereden. Na ongeveer nog 1,5 uur over hobbelige dirt roads gereden te hebben waren we er. En het is dus echt in de middle of nowhere! Geen telefoon bereik, geen Wifi... dat wordt even wennen.

Kennis gemaakt met de Finnen en daar ga ik het komende week wel mee kunnen vinden denk ik zo. Zij hadden voor het avondeten gezorgd, want eer we dus thuis waren was het rond half zeven en donker. Morgen is het zondag en dus nog een rustdag volgens Terry, gelijk heeft hij!

De volgende dag dus op het gemak de Finnen beter leren kennen en kennis gemaakt met de paarden, de 8 honden en de kippen. Na het middag eten zijn de meiden, Annika en Maija en ik gaan rijden. Ik kreeg van Terry Bondi als paard toegewezen. Een voskleurige Australische stockhorse, van nog maar 3 jaar. Al wel beleerd onder het zadel, dat scheelt weer. En een stukje kleiner dan de paarden die ik gewend ben. En moet zeggen, dat merkte ik ook tijdens het rijden. Met het draven leek ik wel een beginneling. Man, man, wat een gehobbel. Na even in een kleine paddock te hebben gereden was het tijd om wat extra gaatjes in mijn stijgbeugels te maken (lang leve de kleine beentjes) en op weg te gaan naar een van de enorme weilanden. En wat is het hier schitterend. In de verte een familie met kangeroes en verder niks dan gras, heuvels en bomen. Welkom in the bush!

Prima dag dus. Met het eten vertelde Terry dat we morgen al gaan “musteren” veedrijven dus.

Jeeeej! Eerste “werkdag” en gelijk al dat geluk hebben. Super tof!

Op tijd het bedje in nae en heerlijke maaltijd bereidt door Ann.

Ik hoopte veel beweging te krijgen hier en wat op mijn eten te kunnen letten.... maar....

Ik merkte zondag al dat dat hem niet ging worden. Ann is namelijk dol op koken en bakken. Bij de “smogo” zoals het hier genoemd wordt, wij noemen het koffiepauze, staan er 3 verschillende gebakjes en lekkernijen op tafel. Zowel in de ochtend als in de avond... En laten staan is natuurlijk ook zonde!!

Maandag op het gemak opgestart, hier hoef je namelijk niet te haasten. Na het ontbijt om acht uur Terry opgezocht en eerst de quadbike gemaakt en nog wat andere klusjes gedaan.

Daarna was het tijd voor Smogo en daarna tijd om de paarden op te zadelen!

Op het gemak een uurtje met de paarden door een aantal weilanden gewandeld tot we in de wei waren. Daar de koeien gezocht en bij elkaar gedreven, en daarna met het vee terug naar huis om ze in “the yard” te drijven. Dat is dus zo een houten constructie met allemaal verschillende kleine paddocks waar ze het vee kunnen scheiden. Kalveren eruit halen, stieren naar een andere paddock, en waar de kalveren onthoornd worden en gebrandmerkt. En dat laatste staat morgen op het programma!

Het veedrijven ging redelijk goed, al moet ik zeggen dat ik nog aan Bondi moet wennen en hij nog aan mij. Maar dat komt wel goed.

Annika en Maija zijn iets voorzichtiger aangelegd dan dat ik zelf ben en vinden al snel dat we het goed gedaan hebben, haha!

Het is wonderlijk om Terry bezig te zien op zijn paard. Terry is een man van 62 en wat moeilijker ter been vanwege versleten knieen. Maar daar zie je helemaal niks van als hij op zijn paard het vee bij elkaar drijft en ze kleinere paddocks in dwingt. Geweldig om te zien. Ook de honden zijn super goed afgericht en het is bijzonder om te zien hoe de honden de koeien in het open veld bij elkaar krijgen, waanzinnig!

De volgende dag, dinsdag, dus het onthoornen van de kalveren en het brandmerken. Dat deden Terry en de jongens en de dames en ik op het paard tussen de rest van de koeien. Zodra er  een kalf klaar was werd het terug bij de kudde gelaten en wij moesten kijken naar welke koe het kalf ging om te drinken en dat noteren. Viel niet altijd mee, want bij sommige koeien was het oormerk eraf en moesten we dus op de kont proberen te lezen wat het nummer van de koe was. Maar wat een ontzettend vette ervaring weer!

Oh en.. Vergeet het bijna te zeggen, maar dit alles onder het genot van zo een 26 tot 32 graden! Maar moet zeggen, je went er wel aan.

Woensdag en donderdag was er weinig te doen met het vee, dus heerlijk met alle honden gewandeld, wat gelezen en ons verblijf geschilderd. Heerlijk hemels blauw. Ook mijn kamer en ik moet toch zeggen, het voelt nu meer al seen kamer dan wanneer je naar betonplaten kijkt..

Samen met Annika een cactus opgegraven voor wat groen in onze huiskamer en een mooie kapstok gemaakt van kreupelhout. 2 prima dagen!

Vrijdag nog een keer veedrijven. En vanwege de vele vliegen was het vandaag een enorme uitdaging. De koeien vochten onderling en liepen niet door, maar draaiden om zodat wij met onze paarden in de kudde ze aan moisten spore nom door te lopen. Terry reed voorop, maar kwam gelukkig terug naar achter om te helpen. Erg fijn, vooral omdat Maija niet zo een held was met het vooruitdrijven van de koeien, zij zou dat doen en Annika en ik hielden de zijkanten in de gaten zodat het vee langs het hek naar huis zou lopen. Het koste wat moeite, maar uiteindelijk was alles weer netjes thuis!

Even controleren welke koeien niet bij deze kudde hoorden en het papierwerk in orde gemaakt.

Dit was het laatste ritje van de Finse vrienden, morgen worden zij in Hervey Bay afgezet, en dan ben ik enigs kind.

Zaterdag dus afscheid genomen van de Finnen en de dag met Ann doorgebracht. Ik had gehoopt even naar de bewoonde wereld te kunnen in Monto, maar helaas is Ann ziek en niet in staat het huis uit te gaan.

Ann vertelde mij dat het nu anders zou gaan, ik alleen met Terry. Dus overall waar hij gaat vanaf een maandag zal ik hem als een pup volgen, haha!

Zaterdag en zondag vooral gerust, veel gelezen en natuurlijk Rugby gekeken.

Want dat is natuurlijk de Nationale sport hier! Heb mezelf er een beetje in verdiept en moet zeggen..

Mooie en spannende sport. Komende week dus nog een aantal keer veedrijven alleen met Terry! Ik kijk er naar uit. En morgen weer na het eten voor de tv want het favoriete team van Ann en Terry mag weer spelen!!!

GO COWBOYS!!! ;)